“Postupci Irene Z. Tomažin i Jule Flierl dovode svedoke na ivicu mističnog, kada se njihovi glasovi odvajaju od tela i zvučne teksture počinju da utiču na materijalnost samog prostora kao gosti, prelepe formacije koje menjaju tok vremena u njegovoj konzistentnosti. Proceduralnom konstrukcijom postižu da zvuk više ne percipiramo samo slušanjem, već vibracija postaje i taktilno iskustvo koje razotkriva haptičku komponentu senzacije sa kožom, ovu poroznu i grubu membranu tela, koja se pretvara u komunikacioni roj vibracija, molekula i stimulusa. Izvođačice se zgodno transformišu u materijalne puzajuće mase koje sežu dalje od ljudskog i tako raspliću mrežu odnosa u međuzavisnosti sa sredinom u koju je telo umetnuto kao interfejs iskustva. Na taj način aktualizuju uvide osnaženog ženskog tela iz nasleđa Katalin Ladik i prenose ga u polje modernih feminističkih tokova i novih materijalizama, u kojima dobijaju spektralne fenomene, materijalnosti, prevazilazeći koncept ljudskog kao centralnog i istražujući izvan antropocentričnog pogleda na stvarnost“.
Mađarsko-srpska pesnikinja i umetnica performansa Katalin Ladik smatra se „Joko Ono Balkana“ i pionirkom umetnosti buke i performansa u Jugoistočnoj Evropi: svojim „SoundBodyPoetry“ iz radikalnog body art performansa UFO Party iz 1969. godine, potresla je tadašnju umetničku scenu i etablirane metode eksperimentalnog rada uz pomoć glasa i fizičkog performansa već sedamdesetih godina 20. veka.
U svojoj prvoj saradnji, nemačka zvučna plesačica Jule Flierl i slovenačka koreo-vokalistkinja Irena Z. Tomažin slave zajedničko interesovanje za umetničku poziciju Katalin Ladik: omaž koji briše granice između poezije, glume i eksperimentalnog rada glasom, nastavlja se na istraživanja dve umetnice u polju fizičkog doživljaja jezika i artikulacije različitih slojeva glasa.
Ocenite - ukupno glasova 0